مولا امیر المؤمنین پس از مراجعت از صفین در منطقه «حاضرین»این نامه را براى فرزندش نوشت.

«خوانندگان ارجمند توجه داشته باشند که بعضى عبارات حضرت امیر المؤمنین علیه السلام جنبه ارشادى براى سایرین دارد و امام مجتبى علیه السلام مخاطب ظاهرى مى‏باشد.»

 از طرف پدرى که در آستانه مرگ است و به گذشت زمان اعتراف دارد و عمر خود را پشت سر گذاشته و تسلیم حوادث روزگار است و نکوهش کننده دنیا و عازم به محل سکونت مردگان مى‏باشد و فردا از دنیا کوچ مى‏کند. به فرزندى آرزومند چیزى که به دست نمى‏آید. به راهى مى‏رود که به نیستى ختم مى‏گردد. فرزندى که هدف بیماریها و در گرو گذشت زمان است. تیر بلا به سوى او پرّان و خود بنده گوش به فرمان دنیا است، تاجر غرور و مدیون مرگ‏هاست. اسیر مرگ و هم قسم اندوه‏ها و همنشین غم‏ها و نشانه آسیبها و زمین‏خورده شهوات و جانشین مردگان است. اما بعد: دانستیم آنچه را از پشت‏کردن دنیا به من و سرکشى روزگار علیه من و روى آوردن آخرت به من مى‏باشد چیزى که مرا از یاد جز خویش و کارى جز در باره آنچه به دنبال من است باز مى‏دارد. غیر از این که این به بعد فکر و ذهن من تنها در باره خودم خواهد بود و نه مردم، بنا بر این اندیشه و فکرم در برابرم قرار گرفت و مرا از پیروى هواهاى نفسانى برحذر داشت، و مرا به کارى خالص و درست واداشت و مرا به تلاش و جدّیتى رسانید که بازى و شوخى در آن راه ندارد و به صداقتى سوق داد که دروغ در آن وجود نخواهد داشت.